anneme...

       Kaç yaşlarında olduğumu hatırlamıyorum ama daha okula bile başlamamıştım. Abimle birlikte, komşumuzun kızının yardımı ile kibrit ve kibrit kutularını kullanarak içine fotoğraflarımızı koyduğumuz bir anneler günü hediyesi yapmıştık. Aradan yıllar geçti, büyüdük, okullar bitirdik, evlendik, bambaşka hayatlar yaşar olduk. Neredeyse o günden sonra her şey değişti; en başta biz değiştik. Ama bu süre zarfında değişmeyen tek bir şey vardı. Küçücük parmaklarımızla yaptığımız hediyenin misafir odasında bulunan vitrindeki yeri...

       Hatıralar canlandı gözümde ve aldım elime boyalarımı tıpkı o günkü gibi, yaptım resmimi. Emeğimizi her şeyin üzerinde tuttuğun, sabırla büyümemizi beklediğin, güvenini ve desteğini bizden hiç eksik etmediğin ve tabiki esirgemeden sunduğun sonsuz sevgin için teşekkür ederim annecim ve (tabi ki babacım). Anneler günün olsun...